Het begin van de vakantie is vaak een moment waarop je terugkijkt naar het afgelopen schooljaar. Vol trots op wat je kind heeft bereikt, met sport, op school of omdat je kind iets heeft overwonnen.
Zo heb ik net met trots het filmpje nog eens bekeken dat de juf van mijn zoon heeft gemaakt van het afgelopen schooljaar in groep 7. Geweldig filmpje, de kinderen zijn actief en het plezier spat van het scherm af.
Ook zit er een stukje bij van een dansvoorstelling die de groepen 7 gaven. Wij als ouders mochten komen kijken en mijn zoon vond het superspannend. Hij houdt er niet zo van als iedereen naar hem kijkt.
Wat was het een gave voorstelling om naar te kijken. Er stond daar een samenhangende, swingende groep die uitbundig danste. Soms wisten kinderen niet waar ze moesten staan, dan hielpen ze elkaar met knikjes. En wat ik het mooiste vond: je kon zien dat ze ontzettend veel lol hadden! Ik kreeg er tranen van in mijn ogen.
Deze groep 7 deed het maar gewoon. Zij durfden vol overgave te dansen, terwijl een aantal van hen dat niet vaak gedaan had en misschien stiekem van te voren dacht ‘dat kan ik niet’.
Ik kan dat niet
Want hoe vaak hoor ik niet van kinderen in mijn praktijk ‘ik kan dat niet‘, ‘ik kan niet tekenen, dansen, schrijven of …. ‘ vul maar in. En dat maakt me verdrietig. Soms ook een beetje boos. Ik zeg tegen kinderen dat ik dat zinnetje ‘ik kan het niet’ niet wil horen. Dat ‘ik ga het proberen’ een betere zin is. Sommige kinderen pakken dit snel op, anderen schrikken ervan als ik quasi boos doe. Het helpt dan als ik zelf ook fouten maak (niet eens expres hoor, ik ben soms nogal onhandig en écht altijd mijn telefoon en sleutels kwijt :)). Vooral het toegeven dat ik een foutje maakte, vinden kinderen vaak fijn.
‘Jij moet nog veel leren’, ‘dit zijn nu eenmaal de regels’, ‘dat lukt je nooit’, zijn zinnen die kinderen in hun omgeving horen. En dat is nu net waarom ze niet durven, waardoor dat zinnetje ‘ik kan het niet’ in hun hoofd blijft plakken.
Ik probeer het gewoon!
En daarom gun ik ieder kind om te gaan dansen, ook al weet je de passen niet. Om de eerste stap te zetten in het omdenken, te denken ‘ik probeer het gewoon’. Want na die eerste stap wordt het alleen maar makkelijker.
